اسم های این دوره زمونه

نشستم تو حیاط. صدای بازی بچه ها البته بیشتر صدای جیغ

یکی شون از بیرون میاد.

اینجا هنوز بچه ها بیرون بازی می کنن و تا ماماناشون بیدارن،

اینا هم تو کوچه و خیابون سر و صداشون میاد.

چیزی که برام جالبه اسماشونه.

آراد، آیسان، آرسان، آیما، آتنا

اسمایی که خیلی به گوشمون آشنا نیست.

زمان ما اسما خیلی فرق داشت. البته اسم دوتاشون همون

اسم های زمان ماست.

رضا و شهریار

حالا اینا به کنار.

دو سه سال پیش کلاس گیتار که بودم، یه بچه به اسم ساویش!

با مادرش می اومد کلاس. پسره شش-هفت ساله بود.

بعد مادره تعریف می کرد که ساویش یه همکلاسی داره

که معلوم نیست اسم کدوم جد و آبادشو روش گذاشتن.

اسمش ماشاالله بود ​​​​​​

اون موقع فکر می کردم مردم یا از این ور بوم میفتن، یا از اون ور.

حالا درسته ساویش عجیب غریب بود؛ ولی واقعا ماشاالله دیگه

از اونم عجیب تر بود واسه بچه ی کوچیک.

مادر ساویش می گفت پسره خجالت می کشه از اسمش.

یعنی بچه ای که تازه مدرسه رفته و اسم همکلاسیاشو شنیده

فهمیده اسمش چقدر با بقیه فرق داره و خجالت کشیده.

بعد پدر و مادرش اینقدر شعور نداشتن که این کارو باهاش نکنن.

نمی دونم. شاید منم اگه بچه داشته باشم، از همین اسمای عجیب

براش بذارم.

ولی یه چیزی رو خوب می دونم. هیچ وقت رو بچه م اسم عربی

یا غربی نمی ذارم. اسم های با اصالت ایرانی از همه قشنگ تره.