گاهی...

گاهی بعضی حرفا رو نمی تونی به زبون بیاری. حتی توی وبلاگت.

همه چیز گفتنی نیست. گاهی باید کسی باشه، زل بزنی تو چشماش، خیره خیره...

حرف نزنی. بذاری از چشمات بخونه نگفته هاتو.

گاهی باید لمس کنی. دستاشو، صورتشو، بچسبی به تنش، و اونم تنگ بگیردت به خودش،

تا لرزش خفیف تنتو حس کنه و بفهمه دور از اون آغوش چی کشیدی.

گاهی باید فقط سکوت کنی و احساس بشی.

گاهی سکوت بیشتر حرف داره. سکوتی که همراه بغضه و قطره هایی که بی اراده می ریزه.

گاهی نباید نوشت، نباید گفت، فقط باید دید. فقط باید بود. فقط باید حس شد