دنیا اینجوری قشنگ تره

امروز صبح با مامانم اینا رفتم بیرون واسه خرید.

قبلش فرصت نشد صبحونه بخورم. فقط دو سه تا شلغم و لبو خوردم.

یکی دو ساعت بعدش، همچین گرسنه م شد که می خواستم

از حال برم دیگه. خیلی حس بدی بود.

تمام اون مدتی که دلم از گرسنگی ضعف می رفت، به اونایی

فکر می کردم که این حس رو دارن، ولی هیچ راهی واسه برطرف

کردنش ندارن. هیچی ندارن بخورن.

فرقی هم نداره آدم باشه یا سگ یا گربه یا هر جوندار دیگه ای.

حتی فکر کردن به این موضوع هم آزار دهنده بود.

یادمه یه بار با خواهر شوهرم داشتیم در مورد کمک به دیگران

صحبت می کردیم.

من گفتم وقتی در توانم باشه، به هر موجودی کمک می کنم.

گاهی به آدما، گاهی هم به پناهگاه های حمایت از حیوانات.

خواهر شوهرم گفت نه من اولویتم همنوع های خودمه.

وقتی یه آدم نیازمند هست، چرا باید به حیوانات کمک کنم.

گفت حیوانات باید غذاشونو خودشون پیدا کنن این طبیعتشونه.

حرفش به نظرم مسخره بود. خب آدما هم باید کار کنن واسه

برطرف کردن نیازهاشون.

حالا به هر علت یه عده نمی تونن از پس نیازهاشون بر بیان.

خب بقیه باید بگن این عده باید حذف بشن از چرخه ی طبیعت؟

حیوانات هم همینطورن. تازه ضعیف تر و بی پناه تر.

خیلیا کمکشون که نمی کنن هیچ، کتکشونم می زنن.

واسه تفریح آزارشون می دن.

اگه تصادف کردن با ماشینی چیزی، یه گوشه ولشون می کنن تا

با درد و رنج زیادی بمیرن.

واقعا چرا نباید به فکرشون بود.

به خواهر شوهرم اینا رو گفتم. ولی اون همچنان روی نظرش

اصرار داشت. منم روی نظر خودم اصرار داشتم.

الانم هر موقع بتونم بهشون کمک می کنم.

مثل آتوس، مثل حنا.

به گربه های بیرون غذا می دم.

واسه کبوترا دون می ریزم.

به آدما هم کمک می کنم. هر کسی جای خودشو داره.

کمک کردن حس خوبی داره. چون تو باعث می شی یه نفر،

یه موجود، احساس بهتری داشته باشه.

کاش همه به همدیگه، هر جور که می تونن کمک کنن.

کاش هر کی که حتی یه کوچولو بیشتر از نیاز خودش داره،

اون رو با یه نفر دیگه قسمت کنه و باور داشته باشه که چند برابر

اون کار خوب، بهش بر می گرده.

کاش هوای همشهری های زبون بسته و بی پناهمون رو هم داشته باشیم.

مراقبشون باشیم. آزارشون ندیم و نذاریم کسی هم اذیتشون کنه.

دنیا اینجوری قشنگ تره.